Bóg, niech będzie

dla was wszystkich najwyższym bogactwem, po które sięgać macie swym ofiarnym życiem.

Ożywiać się Jezusem,

napawać się Nim…, kochać Go coraz goręcej i serdeczniej, czyściej, coraz ofiarniej, by Jezus w tabernakulum pozostawiony dla was, był szczęśliwy.

Każda chwila niech

będzie drogocenna jak perła, dla której warto poświęcić siebie, by Jezus w niej ujawniał swoje życie.

Niech Jezus,

jeden Jezus, w nas żyje i to wszechwładnie, a nie co inne.

Jezus w duszy,

rozkosznie żyjący, potęgujący swoją Boską moc w działaniu.

Oby najsłodsza Dusza

Bożej Dzieciny powoławszy nas do zjednoczenia z sobą, ubogaciła Was w cały zasób przedziwnych swych cnót…

Radujcie się miłością

Bożą, jaką was darzy nasz Pan, Stwórca, Zbawca i Uświęciciel.

Zupełnie odmienne

stało by się Zgromadzenie, gdyby wierność była na czele wszelkich cnót.

Dusza wierna Bogu

nigdy nie będzie obmawiała bliźnich, bowiem ona wie, że obmowa obraża Boga, smuci Oblubieńca Odwiecznego.

Wierność Bogu,

któremu dusza poświęciła się, jest zapowiedzią, że jest to człowiek nieprzeciętny, chwalebny w swoim oddaniu się Bogu.